Mijn achtbaanleven

Soms denk ik: had ik maar een rustig, gelijkmatig leven. Maar zo is het nou eenmaal niet. Mijn leven voelt vaak als een achtbaan met hoge pieken en diepe dalen.

Aan de ene kant de high's: Ik wil heel veel. Veel leren, veel beleven, bergen ideeën die ik wil uitwerken. En op wilskracht kom ik heel ver. Ik drijf mezelf tot uitersten en geniet op de top enorm.

Maar dan stort ik weer in een dal. Mijn lichaam zegt op dat moment: en nu is het genoeg! Tot de onrust weer begint. Tot het weer begint te kriebelen en ik weer toewerk naar die top.

Ondertussen voel ik een voortdurend, knagend gevoel dat ik het niet helemaal goed doe. Dat ik faal in het leven leven. Er niet alles uithaal, of iets mis.

Want ik heb ook een ideaalbeeld. Misschien compleet onrealistisch. Een tevreden leven. Gewoon genoeg werken om rond te komen, zonder stress. Niet zo bang voor kritiek. In de tuin scharrelen. Het huis altijd op orde hebben. 's Avonds in de zon een wijntje drinken en tot de avond bij een vuurtje kletsen. Een ritme met de kinderen. Op vaste tijden avondwandelingen Dat soort dingen.

Herkenbaar? Dan is deze plaat iets voor jou!

Lees er meer over in mijn LinkedIn-post: https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7335609527741952001/